در آخرین روزهای سال ۱۴۰۱، اساسنامه هیات‌های استانی فوتبال در هیات رئیسه این فدراسیون به تصویب رسید؛ اساسنامه‌ای که از همان ابتدا با حواشی مختلفی مواجه شد. ایراداتی که اهالی فوتبال به اساسنامه فدراسیون فوتبال گرفته‌اند در روزهای اخیر که حبیب‌الله شیرازی، رئیس هیات فوتبال استان تهران از سمتش استعفا داد، بیشتر از قبل مورد توجه قرار گرفت.

بزرگترین ایرادی که به اساسنامه هیات‌های استانی وارد شده، مربوط ماده ۷ این اساسنامه است. در این بند از اساسنامه هیات‌های استانی آمده که این اساسنامه براساس اساسنامه فدراسیون فوتبال تنظیم شده است. البته این مورد فقط مربوط به این اساسنامه نیست بلکه تمامی اساسنامه‌ها به این شکل هستند که باید تابع اساسنامه بالا دستی باشند و از آن تخطی نکنند. با این حال در اساسنامه هیات‌های استانی چنین نیست و برخلاف ماده ۷، مواردی وجود دارد که یا برخلاف و یا فراتر از اساسنامه فدراسیون فوتبال است.

برای نمونه در بند ۳ ماده ۳۳ اساسنامه فدراسیون فوتبال درباره ترکیب هیات رئیسه اشاره شده که مدت زمان مسئولیت رئیس فدراسیون، نواب رئیس و اعضای هیات رئیسه چهار سال است و هیچ شخصی نمی‌تواند حتی با عنوان دیگری بیش از سه دوره متوالی یا متناوب در هیات رئیسه فدراسیون حضور داشته باشد.

با این حال در بند ۶ ماده ۲۰ اساسنامه هیات‌های استانی انتخاب مجدد رئیس، نواب رئیس و اعضای هیات رئیسه هیات‌های فوتبال را بلامانع دانسته است. به عبارت ساده‌تر، این افراد می‌توانند مادام العمر عضو هیات رئیسه هیات فوتبال باشند.

مورد دیگر در رابطه با اختیارات و وظایف هیات رئیسه هیات‌های استانی است. در بند ۳ قسمت “ب” ماده ۲۳ اساسنامه هیات‌های استانی آمده است که انتخاب رئیس و اعضای رکن قضایی هیات فوتبال با پیشنهاد رئیس و تایید هیات رئیسه انجام می‌شود. این در حالی است که در اساسنامه فدراسیون فوتبال تعین روسای رکن قضایی به این شکل نیست!

براساس بند ۴ ماده ۶۲ اساسنامه فدراسیون درباره اختیارات هیات رئیسه فدراسیون فوتبال آمده است که هیات رئیسه تنها اختیار پیشنهاد رئیس، معاونان و اعضای ارکان قضایی به مجمع عمومی را دارند. به عبارت ساده‌تر نمی‌توانند خودشان اعضای رکن قضایی را انتخاب کنند و باید مجمع عمومی درباره آن تصمیم‌گیری کند، درست برخلاف هیات‌های استان که اعضای رکن قضایی توسط هیات رئیسه آن استان انتخاب می‌شود و در مجمع هیات فوتبال استان به رای‌گیری گذاشته نمی‌شود. مشابه همین مورد درباره کمسیون انتخابات به عنوان کمیته‌ای مستقل تکرار شده است.

مورد عجیب در اساسنامه هیات‌های استانی، شرایط نامزدی برای پست ریاست هیات‌های فوتبال است. با این که اساسنامه هیات‌های استانی، اساسنامه پایین‌دستی فدراسیون فوتبال است، شرایطی برای نامزدی در انتخابات در نظر گرفته شده که باعث می‌شود یک فرد با مقایسه شرایط نامزدی برای پست رئیس فدراسیون فوتبال و رئیس هیات فوتبال، نامزدی برای ریاست فدراسیون را انتخاب می‌کند.

در بند ۴ ماده ۳۹ اساسنامه فدراسیون فوتبال، شرایط نامزدی برای ریاست این فدراسیون در سه مورد خلاصه شده است که به ترتیب “دارا بودن تابعیت ایرانی و سکونت در جمهوری اسلامی ایران”، “عدم وجود سابقه محکومیت کیفری براساس گواهی مراجع صالح قانونی و قضایی” و “علاوه بر سابقه فعالیت در فوتبال، دارا بودن حداقل ۴ سال سابقه مدیریت ورزشی به شرح مندرج در ضمیمه یک اساسنامه” است. در ادامه تصویر ضمیمه یک را مشاهده می‌کنید که معقولانه به نظر می‌رسد.

در اساسنامه هیات‌های استانی اما ۴۴ مورد ذکر شده که اگر هر فردی آن را دارا باشد می‌تواند در ادعای حضور در انتخابات AFC و ریاست جمهوری داشته باشد. برای مثال یک فرد می‌تواند صرفا با یک بار حضور در تیم‌ملی فوتبال برای انتخابات ریاست فدراسیون ثبت نام کند اما نمی‌تواند برای انتخابات ریاست هیات‌ فوتبال این کار را انجام دهد چرا که باید حداقل ۵۰ بازی ملی داشته باشد؛ به عبارت ساده‌تر حداقل ۶ یا ۷ سال به طور فیکس برای تیم‌ملی بازی کرده باشد.

در انتها باید گفت که این تنها بخشی از ایرادات وارد بر اساسنامه هیات‌های استانی است که هم اختیاراتی فراتر از ریاست فدراسیون فوتبال به رئیس هیات فوتبال داده و همچنین از اساسنامه بالادستی یعنی اساسنامه فدراسیون فوتبال تخطی کرده است. علاوه بر این غلط‌های املایی در اساسنامه هیات‌های استانی دیده می‌شود که در نوع خود عجیب است. در نتیجه نیاز به اصلاح اساسی در این اساسنامه دیده می‌شود. همچنین از زمان تصویب این اساسنامه در اواخر اسفند ۱۴۰۱ تاکنون، افراد مختلفی مانند حسین خبیری عنوان کردند که این اساسنامه در زمان تصویب توسط برخی از اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال تغییر داده شده است.

منبع: ایسنا ۱۴۰۲۰۱۲۱۱۰۳۷۵