بایگانی برچسب برای: روانشناسی_کودک omid_navid

حقوق_ورزشی , امید_نوید , موسسه_حقوقی_امید_نوید , کمیته_انضباطی , آمادگی_ذهنی , پرورش_ذهن_کودک , آمادگی_جسمی , روانشناسی_ورزشی, روانشناسی_کودک omid_navid

 آمادگی جسمی مهم‌تر است یا ذهنی؟

اغلب فاکتورهای آمادگی ذهنی است که می‌تواند بیشترین تأثیر را روی نتیجه عملکرد بازیکن و تیم داشته باشد. در طول دوره آماده‌سازی یک بازیکن تمرکز زیادی روی پرورش و توسعه جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی وجود دارد اما زمانی که فشار و استرس زیاد می‌شود، اغلب فاکتورهای آمادگی ذهنی است که می تواند بیشترین تأثیر را روی نتیجه عملکرد بازیکن و تیم داشته باشد.

بسیاری از مربیان و ورزشکاران برجسته بر این باورند که ۴۰ تا ۹۰ درصد موفقیت در سطوح بالای رقابت و عملکرد از فاکتورهای ذهنی ناشی می‌شود، بنابراین یک بازیکن باید آمادگی ذهنی خود را توسعه داده و آن را تقویت کند و این موضوعی است که نباید دست کم گرفته شود.

واژه آمادگی ذهنی مفهومی پویاست که همواره باید توسعه یابد و تقویت شود چراکه ظرفیت‌های ذهنی بازیکنان همواره در شرایط مختلف و پیش‌بینی نشده به چالش کشیده می‌شود و باید بدانیم آمادگی ذهنی به توانایی بهره‌گیری از افکار، عواطف و احساسات، رفتارها و فعالیت‌ها در به نمایش گذاشتن رفتار و عملکردی هدفمند و با ثبات در شرایط و موقعیت‌های مختلف پرفشار و پر استرس گفته می‌شود.

بازیکنان هزاران ساعت تمرین برای پرورش مهارت‌های تکنیکی و تاکتیکی خود انجام می‌دهند و تمرینات آمادگی جسمانی با تمرکز روی جنبه‌های ویژه عملکرد مانند استقامت، سرعت، چابکی، قدرت و توان انفجاری اجرا می‌کنند اما آنچه که ورزشکاران اغلب از آن غافل می‌شوند تمرین کردن روی ذهن است.

مانند آمادگی جسمانی، دستیابی به آمادگی ذهنی نیز نیازمند میزان زیادی تمرین سنجیده و باکیفیت است و همانطور که عضلات بدن را می‌توان شکل داد و تقویت کرد هر بازیکنی می‌تواند ذهن خود را تقویت کرده و به شکل مناسب درآورد.

اهداف تمرینات آمادگی ذهنی

از جمله مهم‌ترین اهداف تمرینات آمادگی ذهنی شامل بیشینه کردن کیفیت عملکرد در شرایط مختلف، افزایش کیفیت تمرین، حفظ و بهبود سلامت ذهنی و روانی و نیز ویژگی‌ها و مهارت‌های آمادگی ذهنی است.

ویلیامز و کرین (۲۰۰۵) تمام تحقیقات مربوط به ویژگی‌های ذهنی ورزشکاران برجسته را از سال ۱۹۸۵ تا سال ۲۰۰۵ مورد بررسی قرار دادند و برمبنای این پژوهش و ملاحظاتی که در این زمینه انجام گرفت، ورزشکاران نخبه از نظر ذهنی دارای ویژگی‌های مختلفی هستند.

توانایی بالا در تمرکز و تمرکز دوباره (پس از به وجود آمدن یک شرایط غیر منتظره یا نامطلوب)، اعتماد به نفس بالا، تعهد و توانایی در هدف‌گذاری، آرامش (خونسردی)، انگیزه، داشتن چشم‌انداز و دورنما در عملکرد، نگرش و تفکر مثبت، توجه و تمرکز کامل روی وظایف و اهداف خود، عدم توجه به موارد حاشیه‌ای و کم اهمیت و خارج از کنترل، کنترل احساسات و عواطف، توانایی مدیریت استرس و اضطراب

توانایی کنترل سطوح برانگیختگی و آرامش، رقابتی بودن به طور مناسب و ساختار یافته، توانایی پذیرا بودن فشار و مدیریت کردن آن، توانایی تطبیق‌پذیری و خودتنظیمی با شرایط و محیط‌های مختلف، شور و شوق و عشق به ورزش، سخت‌کوشی، مسئولیت‌پذیری و توانایی رفتار مناسب در محیط تیم

ویژگی های بالا تضمین کننده اجرای بالاترین سطوح عملکرد در ورزشکاران نخبه نمی باشد، اما در بین ورزشکاران برتر وجود دارد. اکثر ورزشکاران نخبه این ویژگی ها را از طریق پرورش و توسعه هدفمند آمادگی ذهنی و با سال ها یادگیری از تجربیات شخصی به دست آورده اند. به قلم هوشنگ اسماعیلی

موسسه حقوقی امیدنوید اولین مرجع رسیدگی به مسائل ورزشی در ایران

با مشاوره به ورزشکاران، مربیان و باشگاه ها از حقوق آنان دفاع می نماید

و شما را با اساتید برجسته و تخصصی حوزه حقوق ورزشی آگاه می نماید

حقوق_ورزشی , امید_نوید , موسسه_حقوقی_امید_نوید , ورزش_کودکان , آسیب_پذیری_کودکان , روانشناسی_کودک

کودکان بیشتر در معرض آسیب ورزشی هستند یا بزرگسالان؟

برخلاف تصور افراد، کودکان با عکس العمل‌های ناپخته، عدم توانایی در تشخیص و پرهیز از خطر و توانایی کم در ایجاد هماهنگی در حرکات، بسیار بیشتر از بزرگسالان در معرض آسیب‌های ورزشی هستند.

 آسیب‌های ورزشی در اثر ضربه‌های شدید یا کشش‌های متمادی و بیش از حد در حین انجام حرکات ورزشی به وجود می‌آیند و صدمات ورزشی می‌توانند استخوان‌ها یا بافت نرم (رباط، ماهیچه و تاندون) و یا هر دو را دچار مشکل کنند.

بدون تردید در هنگام ورزش، مخصوصا ورزش حرفه‌ای، ممکن است آسیب‌ها و صدماتی به ورزشکار وارد شود که با پیشگیری و اقدامات لازم می‌توان از آن آسیب دیدگی یا با درمان‌های اولیه از وخیم شدن آسیب جلوگیری کرد تا ورزشکار هر چه سریع‌تر به حالت اولیه خود بازگردد و تمرینات را از سر گیرد و آسیب‌شناسی ورزشی، شامل تمامی این موارد اعم از پیشگیری، کنترل و شناسایی آسیب و راه‌های درمان و بهبودی سریع‌تر آن‌ها می‌شود.

آسیب‌های مستقیم

آسیب‌ها از نظر علت پدید آورنده به چند دسته تقسیم می‌شوند؛ ورزش‌هایی که پر برخورد بوده غالب اوقات به صورت ضربه مستقیم به ورزشکاران اصابت می‌کند. مثلا در فوتبال طی تکل بازیکن حریف یا در اثر تصادف با یک بازیکن دیگر، این ضربات به آسیب‌های کوفتگی (پارگی عروق خونی داخلی نسوج نرم که به تشکیل هماتوم می‌انجامد) یا شکستگی‌های استخوان منجر می‌شوند.

آسیب‌های غیر مستقیم

این آسیب‌ها از نیروهایی که در یک ساختار عضلانی اسکلتی در طی فعالیت ایجاد می‌شوند، ناشی و ممکن است در عضلات تاندون‌ها، رباط‌ها، مفاصل و استخوان‌ها مشاهده شود.

آسیب‌های ورزشی حاد

آسیب‌های ورزشی حاد مانند پیچ خوردگی‌ها، در رفتگی‌ها، کبودی‌ها، خراشیدگی‌ها، کشیدگی عضلات، رباط‌ها، شکستگی‌ها، آسیب مغزی، کمر درد حاد، زانو درد حاد و سر درد معمولا به دنبال ضربه و تروما رخ می‌دهند و شایع‌ترین آسیب و صدمه ورزشی حاد را کبودی‌ها و خراشیدگی‌ها تشکیل می‌دهند. همچنین آسیب و درد مچ پا را شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی اسکلتی عضلانی به شمار می‌آورند و شایع‌ترین آسیب مچ پا هم پیچ خوردگی این ناحیه است که سبب درد پا می‌شود.

علائم و نشانه‌های آسیب‌های ورزشی حاد

علائم و نشانه‌های آسیب‌های ورزشی حاد شامل درد شدید و ناگهانی، تورم، عدم توانایی در تحمل وزن بدن روی اندام تحتانی، حساسیت در لمس ناحیه، عدم توانایی در حرکت مفصل در تمام دامنه حرکتی آن، ‌ ضعف شدید اندام، در رفتگی یا شکستگی است.

آسیب‌های ورزشی مزمن

آسیب‌های ورزشی مزمن معمولا بر اثر فعالیت بیش از حد و اعمال نیرو روی یک بخش خاص از بدن در هنگام ورزش رخ می‌دهد و علائم و نشانه‌های آسیب‌های ورزشی مزمن شامل دردی که با انجام حرکات ورزشی تشدید و با استراحت بهبود می‌یابد، درد از نوع گنگ و مبهم و نیز تورم می‌شود.

درجه‌بندی آسیب‌ها

آسیب درجه یک: کشیدگی و پارگی مختصر رباط در این حالت اتفاق می‌افتد، درد و التهاب کم است و در این حالت عملکرد ورزشکار دچار مشکل نمی‌شود، ناپایداری مفصل وجود ندارد و دوره درمان ۱۰ روز است.

آسیب درجه دو: در این حالت پارگی رباط ناکامل است، مفصل کمی دچار لقی می‌شود، درد متوسط و التهاب و خونریزی ناچیز است و بسته به محل آسیب درمان ممکن است ۱.۵ تا ۲ ماه طول بکشد.

آسیب درجه سه: در این آسیب پارگی کامل اتفاق می‌افتد، درد شدید، التهاب، خونریزی و خون‌مردگی و لقی مفصل از علائم آسیب درجه ۳ است.

عوامل افزایش کشیدگی: انعطاف پذیری نامناسب و گرم کردن ناکافی عضله، عدم تعادل بین نیروهای عضلانی، سابقه آسیب قبلی از عوامل افزایش کشیدگی است.

درجه بندی کشیدگی عضلانی

درجه ۱: کشیدگی بعضی از فیبرها، انقباض عضله و لمس آن کمی دردناک است و فیبرهای عضلانی درگیر هستند ولی غلاف sheat آن سالم است.

درجه۲: بعضی از فیبرها پاره شده اند، انقباض عضله بسیار دردناک است و کمی فرو رفتگی در سطح عضله و تورم دیده می‌شود.

درجه ۳: پارگی کامل عضله در محل اتصال به تاندون یا در اتصال تاندون به استخوان رخ می‌دهد و به جز پارگی تاندون آشیل که اغلب جراحی می‌شود اغلب پارگی‌های عضلانی با بی حرکتی و غیر جراحی درمان می‌شوند.

علل ایجاد کشیدگی عضلانی:

علل ایجاد کشیدگی عضلانی نیز شامل سردی محیط تمرین، عدم انجام عملیات مربوط به گرم کردن قبل از تمرین، غیر مدیریتی بودن برنامه تمرینی و نیز فشار تمرینی زیاد (استفاده از وزنه‌های بیش از حد توان) است. به قلم سید حسام عارف زاده

 

موسسه حقوقی امیدنوید اولین مرجع رسیدگی به مسائل ورزشی در ایران

با مشاوره به ورزشکاران، مربیان و باشگاه ها از حقوق آنان دفاع می نماید

و شما را با اساتید برجسته و تخصصی حوزه حقوق ورزشی آگاه می نماید