عموما این مشکلات در ارتفاعات بالای ۳۰۰۰ متر بروز می‌کنند و علائم فرد از موارد خفیفی چون، سردرد، تهوع، استفراغ، گیجی، خستگی و بی‌خوابی، قطع و وصل تنفس، عدم تشخیص صحیح، خواب‌های آشفته، ادم ریویی و مغزی متغیر است.

آنچه که در این بین به فرد کوهنورد کمک می‌کند تا عوارض ناشی از بیماری ارتفاع و حتی مرگ و میر را کاهش دهد، توجه به موارد بحرانی در برنامه صعود، بررسی پزشکی و موارد مرتبط با بیماری ارتفاع و رعایت موارد پیشگیری از بروز است.

در برنامه صعود، سرعت صعود عامل مهمی برای پیش بینی بیماری حاد کوهستان به شمار می‌رود و در صعودهایی که به آهستگی صورت می‌پذیرد، هم هوایی یا عادت به آب و هوای کوهستان اتفاق می‌افتد، بنابراین توجه به ارتفاع بیتوته و دستورالعمل‌های آن، کمک شایانی به فرد خواهد کرد.

کوهپیماهایی که برنامه فشرده‌تری دارند و حتی با بروز علائم به صعود ادامه می‌دهند، در ۸۰ درصد موارد نیاز به اورژانس پزشکی داشته‌اند. در عین حال باید بدانیم توجه به سابقه قبلی صعودها و ابتلای قبلی به بیماری ارتفاع باعث می‌شود که افرادی که مشکوک به ابتلا هستند ضمن رعایت برنامه‌ آهسته، پیشگیری دارویی را نیز انجام دهند.

مطالعات انجام شده تا کنون تفاوت جنسیت در بروز بیماری حاد کوهستان را به عنوان عامل خطرزا معرفی نکرده‌اند اما کوهنوردان مسن‌تر ایمنی کمتری در برابر بیماری حاد کوهستان دارند، ‌ همچنین اطلاع قبلی به آسم عامل خطرزا برای بیماری ارتفاع محسوب نمی‌شود.

در خانم‌های کوهنورد که قرص‌های ضد بارداری خوراکی مصرف می‌کنند، اثری از تغییر سطح قرص‌ها دیده نمی‌شود، مگر اینکه بیمارهای دیگری به طور همزمان اتفاق افتد که مصرف سایر داروها روی این قرص‌ها تاثیرگذار باشد.

در پایان اینکه از لحاظ تئوری، مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی خطر لخته شدن خون (ترومبوز) را در ارتفاعات به خصوص وقتی با دهیدراتاسیون، پلی سیتمی و استاز همراه باشد افزایش می‌دهد ولی تاکنون گزارش حقیقی موثقی دراین باره ارائه نشده است. به قلم سودابه وحدت